Geen nieuws = goed nieuws. Toch?

Geen nieuws = goed nieuws. Toch?

Deze welbekende spreuk heeft mij er de afgelopen 2,5 maand enigszins van weerhouden om een volgend hoofdstuk toe te voegen aan dit nu al legendarische en uiterst rijkelijk gevulde reisblog, waarvoor mijn oprechte excuses. Op veler verzoek, én aangezien het gesprek met de Burmees naast mij in de bus toch niet al te soepel verloopt, heb ik eindelijk even een rustig moment gevonden om jullie bij te praten over mijn avonturen.

Waar ik bij mijn ‘fysieke’ dagboek na dag 6 van deze reis al overgeschakeld ben van compleet uitgeschreven verhalen naar bulletpoints met korte zinnen, zal ik overigens proberen om het hier ook allemaal zo beknopt mogelijk te houden.


We pakken de draad weer op in Phnom Penh, hoofdstad van Cambodja, waar we na een soepele 22 uur-durende tuktuk-bus-boot-bus-tuktuk combinatie vanuit Vietnam zijn aangekomen. Een stad die (zoals de vele verhalen mij doen geloven) niet zo bijzonder is voor backpackers. De meesten verblijven hier dan ook maar enkele dagen, om daarna ofwel de stranden in het zuiden op te zoeken, of nog zo'n wereldwonder, de tempels van Angkor, te bezoeken. Alvorens wij dit doen brengen we eerst een bezoek aan het S21 Genocide Museum en een van de vele Killing Fields die tijdens het regime van Pol Pot en zijn Khmer Rouge in gebruik waren. Kort stukje geschiedenis: De Khmer Rouge had een extreem Marxistische en nationalistische ideologie, die erop gericht was van Cambodja een pure agrarische samenleving te maken. Gevolg hiervan was dat elke vorm van intellect vernietigd moest worden. Hierdoor zijn er in de jaren ’70 zo’n 3 miljoen (de schattingen variëren nogal) Cambodianen gestorven, het zij door ziekte, uithongering, maar het merendeel helaas door brute moord in een van de Killing Fields. Het feit dat ik, terwijl ik luister naar de audioguide, over de massagraven wandel waar de botten van vele slachtoffers "gewoon" nog aan de oppervlakte liggen, maakt het geheel tot een extra lugubere, maar erg indrukwekkende ervaring.

Nadat we deze ervaring hebben verwerkt en de positieve, hoopgevende kant van Phnom Penh hebben gezien, vervolgen we enkele dagen later (lepeltje-lepeltje liggend in een "hotelbus" met iets te kleine "suites") onze reis naar Sihanoukville, beachcapital van Cambodja. Het leven hier staat vooral in het teken van zon, zee, strand en een bescheiden drankje op z'n tijd, waar we dan ook een paar dagen van meegenieten. Tussendoor brengen we ook nog een bezoek aan Koh Rong, een ultiem relax-eiland dat gedomineerd wordt door rust, hitte, strandBBQ's, marihuana en "bejaarde" reizigers die iéts te lang in hun backpacker-periode zijn blijven hangen. Met name de overvloed aan rust wordt ons te veel, waardoor we na 3 dagen besluiten het vasteland weer op te zoeken en door te reizen naar Siem Reap, thuishaven van de Tempels van Angkor.

De ontspannen sfeer die dit stadje kenmerkt zorgt ervoor dat we hier iéts langer blijven dan gepland. Een andere reden voor een langer verblijf in Siem Reap is de opening van PACTICS Cambodia. Geheel toevallig zijn wij in het openingsweekend van deze unieke productielocatie voor zonnebrilaccessoires in Siem Reap en worden we uitgenodigd voor het openingsfeest. Na het formele gedeelte en een rondleiding door de plant zorgt een traditionele Khmer band ervoor dat niemand meer stil kan blijven staan en dat zelfs het handjevol Westerlingen hun beste Cambodiaanse dansmoves in de strijd gooit. Wat volgt is een grandioos feest met een mix van ongelooflijk vrolijke, dankbare en intens dansende Cambodiaanse medewerkers en een (na wat moed te hebben ingedronken) bijna net zo soepel dansend Westers publiek. Familie Holten, nogmaals ontzettend bedankt voor deze geweldige dag!!

Door dit feestgedruis vergeten we bijna hetgeen te bezoeken waarvoor we eigenlijk zijn gekomen: de Tempels van Angkor. Op onze laatste dag pikken we toch nog even de sunrise bij Angkor Wat mee, ondanks de hordes Chinese toeristen een schitterende ervaring en aanrader voor iedereen die nog ooit naar Cambodja gaat. Naast Angkor Wat bezoeken we ook andere bekende en minder bekende tempels in dit gigantische tempelcomplex. Na een intensieve dag Templehunting nemen we afscheid van het nachtleven van Siem Reap en missen we uiteraard weer onze nachtbus. Gelukkig is deze nog niet heel ver weg en weet een pientere TukTuk-driver deze te traceren, waardoor we alsnog op weg kunnen naar de opperhoofdstad van ZO-Azie: Bangkok.

De airco-loze, zwetende, naar natte hond stinkende bus brengt ons sneller dan gedacht naar de Thaise grens, waardoor we nog zo'n 2,5 uur in deze aromatische genotszone mogen bivakkeren, alvorens de Thaise grens opent en we deze kunnen passeren. Dit alles doe ik natuurlijk niet voor niets, in Bangkok meet ik namelijk met mijn welgewaardeerde vriend Erik Wiese, die een maandje van het Thaise leven gaat genieten. Met z'n 3en verkennen we al fietsend de stad, bezoeken we Lumphini Park (het centrum van alle anti-regeringsprotesten) en vallen we van de ene in de andere verbazing als we de stad verder ontdekken. Na 3 dagen vervolgt Erik zijn reis naar het zuiden en blijven wij nog een paar dagen in Bangkok hangen. We meeten met Nena, een vriendin van me die tijdelijk in Bangkok woont/werkt. Na 1,5 maand in de goedkoopste hostels te hebben gebivakkeerd, ruiken we weer een paar dagen aan het "luxe" Westerse leven en laten Khao San Road even voor wat ie is. Na een aantal dagen in luxe reizen we per slaaptrein naar Si Phan Don, zuid-Laos. Trekpleister hier zijn de 4.000 Islands in de Mekong River, waar voornamelijk ontspannen centraal staat. We eilandhoppen er een aantal dagen op los, zien bijzondere (en minder bijzondere) bezienswaardigheden en vertrekken vervolgens naar Paksé, om een 3-daagse loop door het Bolaven Plateau te gaan doen. Op het Bolaven Plateau draait alles om koffie en het zo goed mogelijk verbouwen ervan. We slapen bij de enige echte Mr. Vieng (wie kent 'm niet?) thuis, een koffieboer die de fijne kneepjes van het vak graag aan een select groepje toeristen laat zien. Na deze 3-daagse tour keren we moe maar voldaan terug naar Paksé om vervolgens weer terug te keren naar Thailand. Deze reis wordt echter ietwat uitgesteld, doordat we door een stel locals worden uitgenodigd voor een feestelijke ceremonie de volgende morgen. Nu zijn wij natuurlijk de beroerdste niet, dus de volgende ochtend om 07.00uur stipt zitten we met zo'n 100 locals keurig naar het oorstrelende monnikengezang te luisteren. Na afloop hiervan verschijnen de eerste lauwe flessen Beerlao op tafel en beginnen we dus rond 09.00 maar braaf met drinken.. Nadat we de Laotiaanse Karaoke Hitzone 1 t/m 35 zo'n 10x hebben gehoord, vele honderden keren hebben geproost (want ja, dat doe je toch gewoon bij iédere slok met iédereen bij wie je aan tafel zit?), en in ons beste Laotiaans de meest veelzijdige en diepgaande gesprekken hebben gevoerd, is het rond 17.00uur toch tijd om huiswaarts te keren. Onderweg naar ons hostel worden we wederom tegengehouden bij een ander kleinschalig lokaal feestje, waar Wijnand nog een gouden Michael Jackson-imitatie verzorgt (beelden verkrijgbaar op verzoek). Hiervan bijgekomen keren we voldaan huiswaarts en reizen we per comfortabele nachttrein via Bangkok naar Chiang Mai, waar hét Aziatische festival van het jaar op ons staat te wachten: Songkran!

Na de vele festivals in Nederland waren mijn verwachtingen niet al te hoog gespannen, maar Songkran heeft zijn naam méér dan waargemaakt, wát een FEEST! Dit 3 tot 5-daagse spektakel staat in het teken van water, héél veel (en met een beetje pech, ijskoud) water... Voor degenen die dit helaas nog nooit mee hebben mogen maken; Songkran is vergelijkbaar met Koninginne/Koningsdag in Nederland, maar dan met een extra dimensie: water! De hele stad viert feest, danst, drinkt, hoela-hoept, watervecht er lustig op los en na een aantal uurtjes is er geen droge plek meer in de stad te vinden. Zelfs in de lokale McDonalds staat tijdens deze dagen een bescheiden 10cm water, waardoor ook het eten van je BigMac een bijzondere ervaring wordt. Op de 3e dag moet ik helaas noodgedwongen door een klein ongelukje een bezoek brengen aan het ziekenhuis, waar ik dan ook helemaal doorweekt aankom en een fijn waterspoor in het ziekenhuis achterlaat. Ook dat was een bijzondere ervaring..

Na dit overweldigende watercircus verplaatsen we ons met de karavaan mee naar Pai, een rustiek Thais bergdorpje waar we prima bij kunnen komen van al het watergeweld van de afgelopen dagen. Eenmaal bijgekomen is het weer tijd voor wat spanning en avontuur, dus reizen we door naar Houay Xai (Laos), home of the one and only Gibbon Experience. In 2 dagen vliegen we al ziplinend vele kilometers op grote hoogte door/over de jungle, genieten we van fenomenale uitzichten, slapen we in een luxe treehouse op zo’n 40m. boven de grond en bezorg ik mezelf weer wat fijne schaafwonden en blauwe plekken door tijdens het ziplinen tegen een stilstaande boom te crashen. Gelukkig staat er de volgende 3 dagen een rustgevende activiteit op het programma: een 3-daagse jungletrekking in Noord-Laos. Nadat we enigszins teleurgesteld waren teruggekomen van een 3-daagse "jungle"-trekking in Chiang Mai, hebben we ervoor gekozen om dit keer een échte, pure jungletrek te gaan doen. Dus: zelf eten vangen, slapen in een zelfgebouwd hutje in de jungle, douchen in een riviertje en hopelijk (!!) veel wildlife spotten. Onze gids (en wij opperamateurs zelf natuurlijk) blijken echter weinig succes te hebben met het vangen van vis, dan wel kikkers of ander eetbare fauna, waardoor we 3 dagen leven op droge rijst met een fijne Knorr seasoning en een soort gekookt gras. Puur krachtvoer dus. De hutjes waarin we slapen hebben me de meest oncomfortabele nachten tot dusver bezorgd en het gespotte wildlife blijft helaas beperkt bij tien jaar oude berensporen in een boom en een aantal bloedzuigers die comfortabel op mijn benen meereizen. Ondanks al deze hoogtepunten was het, dankzij de prachtige omgeving, toch een geweldige ervaring!

Na deze 3-daagse slijtageslag voor lichaam en geest verkennen we per scooter de regio rondom Luang Nam Tha en breng ik zelfs een ongepland bliksembezoek aan China. De Chinese douanebeamtes zijn het er echter niet helemaal mee eens dat ik zomaar met mijn scooter de grens over cross, dus met veel toeters en bellen zorgen ze ervoor dat ik tot stilstand kom en rechtsomkeer maak richting Laos. Toch weer een land erbij om af te vinken ;-).

Na Luang Nam Tha reizen we zuidwaards door richting Vientiane om vervolgens het tropische gedeelte van Thailand te ontdekken. Inmiddels bevind ik me in Yangon, Myanmar (Birma), het land dat ik persoonlijk al heb omgedoopt tot land van de eeuwige glimlach. Én bovendien het land waar je als toerist bijna meer gefotografeerd wórdt, dan dat je zelf foto's neemt. Hierover snel (ik ga het wederom proberen ;)) meer in een volgend verslag!

Mocht je overigens wegens de extreem hoge updatefrequentie van dit blog geen zin/tijd/motivatie meer hebben om mijn verhalen te volgen? Uitschrijven voor mijn mailing kan heel eenvoudig. Evenals inschrijven overigens voor als je nog mensen weet die mijn avonturen beslist niet mogen missen.

Oh en (meer) foto's volgen asap!

Twáme naw!

Ries