Xin chào Việt Nam! - Hello Vietnam!

|| Xin chào Việt Nam! ||

Alle begin is moeilijk.. zo ook het schrijven van mijn eerste reisverslag. Niet zozeer omdat het schrijven opzich nu zo moeilijk is, maar meer omdat ik niet echt weet waar ik de tijd vandaan moet halen. Dat klinkt natuurlijk nogal vreemd als je aan het reizen bent en in principe niets aan je hoofd hebt, maar voor mij was het toch een behoorlijke opgave. Gelukkig heb ik nu een paar vrije uurtjes gevonden, wachtend op onze slaapbus naar Siem Reap (Cambodja). Dus laten we bij het begin beginnen...

|| Hanoi & Hà Giang - Een "warm" welkom in Vietnam ||

Na een geslaagd afscheidsfeestje bij Peijnenburg (ex-collega's nogmaals bedankt hiervoor!), een relatief korte periode van voorpret en een -zoals ik al van mezelf verwacht had- bijzonder beperkte voorbereiding, staan Wijnand en ik op 12 februari dan toch echt in Hanoi, Vietnam. En het is koud in Hanoi. Zo'n 10-12 graden (Pap, je had dus toch gelijk) om precies te zijn, en de lucht is mistig en grijs. Dit is nou niet bepaald het beeld dat ik in gedachte had bij mijn reis naar Zuid-Oost Azië. Maar het is nog vroeg, dus we houden goede hoop op een zonnige middag. Bij het regelen van ons vervoer naar ons eerste hostel maken we gelijk een droomstart in onze inmiddels gedeelde en geliefde hobby: prijsonderhandelen. Op deze eerste dag krijg ik ontzettend veel nieuwe indrukken die voor iedere backpacker die in Azië is geweest natuurlijk gesneden koek zijn. Voor de rookies onder ons zoals ik, een beknopte selectie: Drukte en chaos op straat, honderdduizenden toeterende scooters, het liefst zo vol mogelijk beladen, vers(e) groenten, fruit, vlees en vis op ontelbaar veel marktjes, een non-stop aanbod van taxichauffeurs en drugsverkopers, onderhandelen over álles wat je koopt, "same same, but different" en natuurlijk: streetfood!

Na een vermakelijke eerste avond hebben we meteen een 2-daagse boottrip geboekt naar het "wereldwonder" Ha Long Bay. Duizenden rotspartijen in zee die samen een imposant beeld vormen. Iets minder imposant hier is het gehalte toeristen dat deze trekpleister bezoekt. Met honderden bootjes tegelijk varen we tussen de rotsen door, in een file tussen bejaarde Duitsers en Amerikanen lopen we door een grot en met moeite ontwijken we de vele souvenirkraampjes die eveneens bezit hebben genomen van die grot. Op de tweede dag varen we terug naar het vasteland en zijn Wijnand en ik het er over eens dat we dergelijke massale toeristenspots in de toekomst toch liever (proberen te) mijden. Gelukkig krijg ik die avond van iemand de tip om een trip naar Hà Giang (Noord-Vietnam) te maken, waar we rijstterrassen en bergstammen in hun natuurlijke omgeving kunnen zien. Zonder andere toeristen, die in groten getale naar de veel bekendere en door toerisme doordrenkte regio Sapa trekken. Hà Giang is een van de armste regio's van Vietnam en er leven voornamelijk minderheidsgroeperingen die leven van landbouw. We besluiten om een lokale nachtbus te boeken en een aantal dagen de regio te gaan verkennen. Een motobike brengt ons naar het busstation en een minuut nadat deze ons heeft verlaten realiseer ik me dat ik mijn kleine rugzak (incl. paspoorten, pasjes, geld, camera's etc.) op zijn motor heb laten staan. Best vervelend, zo aan het begin van je reis. Met onze handen in ons haar staren we minutenlang naar de immense scootermassa, tevergeefs zoekend naar die ene taxichauffeur. Maar wonder boven wonder komt een aantal minuten later uit die immense scootermassa onze chauf tevoorschijn, mét mijn rugzak! Na alle negatieve verhalen over berovingen en afzetpraktijken blijkt dat er ook hier gelukkig nog eerlijke mensen bestaan, hulde! Na deze eerste hartverzakking ervaren we voor het eerst hoe "comfortabel" het reizen per slaapbus is.. De volgende ochtend arriveren we om 05:30 ergens op een afgelegen parkeerplaatsje in Hà Giang. Op een plek waar geen toeristen komen is het logischerwijs ook lastiger communiceren, zo ervaren ook wij. Het enige teken van leven is een klein streetfoodkraampje waar we ons inmiddels favoriete ontbijt, stokbroodje met ei, scoren. We zijn zonder ook maar iets verder uit te hebben gezocht naar deze regio vertrokken en hebben dus geen flauw idee waar we heen moeten. Na ruim een uur met locals te hebben gecommuniceerd en hierbij de meest originele gebarentaal en hints-moves uit de kast te hebben getrokken, zijn we nog niet echt veel wijzer. Gelukkig voor ons merken twee Vietnamese meisjes, die een paar woorden Engels spreken, dit ook op en bieden ons een helpende hand. Ze hebben bij een lokale bloemenstal een motobike gehuurd en gaan hiermee 3 dagen door de regio toeren. Ook voor ons was er nog een motobike over, dus een uur later trekken we de bergen in voor een driedaagse tocht. Zoals ik al aangaf ligt de regio Hà Giang in het Noorden (grens met China) en is het landschap behoorlijk bergachtig. In deze tijd van het jaar is het er dan ook nog kouder dan in Hanoi, zo'n 5-10 graden. Iets waar we niet echt op voorbereid zijn. Onze 2 Vietnamese lotgenoten trotseren deze kou met een dubbele trui, dikke winterjas, muts, oorwarmers, sjaal, handschoenen, een dubbel paar sokken en mondkapje. Wij moeten het helaas doen met alleen een trui en een flinterdun windjackje. Hoe hoger we de bergen in rijden, hoe kouder het wordt en hoe harder onze handen en voeten bevriezen. Op de eerste lokale markt die we tegenkomen schaffen we daarom maar alle winterse benodigdheden aan die er te vinden zijn en vervolgen we onze trip. In de 2 dagen (de 3e dag hebben we geskipt i.v.m. de kou) die we door de bergen rijden zien we fascinerende rijstvelden (die heláás niet in bloei waren), worden we in elk dorpje dat we passeren als helden ontvangen door de lokale bergstammen, slapen we thuis bij een familie, waar we ook voor het eerst kennismaken met zelfgestookte rijstwijn (ídeaal als opwarmer op dat moment), verdwalen we bijna in een grot die we op eigen houtje in zijn geklommen, worden we uitgenodigd voor een uitgebreid traditioneel Vietnamees familiediner bij Hung, een automonteur/businessman/taxichauffeur/timmerman én pedicure in 1, én zien we slechts één (!!) andere Westerse toerist. Ondanks de barre kou zijn deze 2 dagen tot dusver voor mij het absolute (zowel letterlijk als figuurlijke) hoogtepunt van deze trip!

Na het avontuur in Hà Giang keren we terug naar Hanoi, ontdekken we de stad verder en vervolgen we onze reis via Hué naar Hôi An.

|| Hôi An & Nha Trang - The sunny side of life ||

Na een mooie eendaagse motobikerit langs de kust arriveren we in Hôi An, een pittoresk dorpje waar nagenoeg iedere backpacker een pitstop houdt. Een pitstop om een betaalbaar maatpak aan te schaffen bij een van de honderden tailors, om te genieten van de eerste zonnestralen en even op te warmen van het koude Noorden óf om een (paar) avond(en) voor minder dan €2,- de hele avond onbeperkt lokale mixdranken te drinken. Voor ons werden het uiteindelijk de laatste 2 opties. Overdag is Hôi An een oase van rust, met scooter/toetervrije wegen (wát een rust geeft dit) en voornamelijk tailors en andere souvenirshops. 's Avonds is het stadje prachtig verlicht met lampionnen en kun je er genieten van de heerlijke lokale streetfoodspecialiteit Cao Lâu (noodles met dungesneden varkensvlees en groenten) én belachelijk goedkope alcoholische versnaperingen. Opgewarmd en een paar katers verder vertrekken we een paar dagen later naar Nha Trang, de #1 beachstad van Vietnam, die zich in de afgelopen jaren volledig op Russische toeristen heeft gericht. Niet echt een bijzondere plaats om heel lang te blijven dus. Hoogtepunt van Nha Trang is onze Booze Cruise met de Funky Monkey Boat (mét eigen huis-boyband) waarmee we een dag lang rondvaren en verschillende eilanden/snorkelplekken aandoen. Tijdens deze cruise krijg ik mijn tweede hartverzakking, doordat ik met mijn GoPro camera van het dak van de boot afspring en deze bevestigd is op een attribuut dat de klap van het water niet aankan. Eenzaam zinkt mijn prijzige speeltje zo'n 25 meter naar beneden naar de bodem van de zee. Weg filmpjes en foto's van de afgelopen weken, en bovendien geen camera meer voor de rest van de trip. 25 meter omlaag zwemmen zonder duikuitrusting is immers (nóg) niet voor mij weggelegd. Het engeltje op mijn schouder heeft er echter voor gezorgd dat de crew van de boot ergens een duiker vandaan heeft getoverd, die binnen een half uur mijn camera weer op heeft gedoken. Het resultaat is een verbluffend mooi filmpje vanaf de bodem van de zee! Gedurende deze dag ontstaat bij het groepje mensen waar we al een tijdje mee optrekken het idee om een bescheiden tattoo te laten zetten. Iets waar ik tot dusver nooit over heb nagedacht. Het teken en de gedachte erachter zijn voor Wijnand en mij echter wel erg bijzonder, waardoor we overstag gaan en sinds een aantal weken sieren drie bescheiden streepjes onze linkerschouders.

|| Da Lat, Mui Né & Saigon - Van bescheiden bergstadje naar metropool die nooit slaapt ||

Volgende stop tijdens onze reis is Da Lat, een stad in de bergen in het midden van Vietnam. Hier stoppen we, na de meest hobbelige busrit ooit, om een dag te gaan canyonen (abseilen door watervallen en raften door een rivier, zonder boot), heel cool! We verblijven in het Dalat Family Hostel, gerund door een knettergekke moeder en haar twee dochters. Na 2 dagen voelt het al bijna als thuiskomen door de familiaire sfeer die er hangt. Het hele huis ligt vol matrassen en doet denken aan een slaapfeestje van vroeger. 's Avonds kookt "mama" voor iedereen die in het hostel verblijft en eet iedereen in een grote kring in de woonkamer. Wát een gezelligheidddd! Voordat we naar Saigon reizen, maken we nog een tussenstop in Mui Né, een laidback beachtown die bekendstaat om zijn goede kitesurf en sandboard mogelijkheden. Dat laatste wil ik maar al te graag proberen, als alternatief voor de wintersport die ik dit jaar heb moeten laten schieten. Bij de sanddunes aangekomen kom ik bedrogen uit en blijkt het "sandboarden" niet meer te zijn dan op een plastic matje 3 meter naar beneden glijden van een karig heuveltje. Teleurstellend. Nadat ook ons quadavontuur vroegtijdig eindigt doordat onze quads niet genoeg vermogen hebben om de duinen op te rijden, besluiten we terug te gaan naar ons hostel en te wachten op de nachtbus naar Saigon. Eenmaal in Saigon (Ho Chi Minh City) aangekomen ervaren we dat het nog n tikkeltje chaotischer kan in het verkeer. Daarom besluiten we om 3 dagen een scooter te huren en zelf deel uit te maken van deze chaos. Heerlijk! We bezoeken het War Remnants Museum, dat geheel gewijd is aan de strijd die Vietnam met m.n. de VS heeft gestreden. Het is schokkend om te zien wat voor impact de inzet van o.a. Agent Orange is geweest en wat hiervan nu nogsteeds zichtbaar is. Aansluitend rijden we naar de Cu Chi Tunnels, een enorm tunnelstelsel waar tijdens de Vietnam oorlog het lokale volk van de Cu Chi regio op inventieve wijze (én met succes) weerstand bood tegen de Amerikaanse aanvallen. De avonden brengen we door op de sfeervolle backpackerstreet van Saigon, waar iedereen buiten op straat geniet van goedkope biertjes, delicious streetfood, kaartspellen en ander vermaak. De laatste avond was het iets te gezellig en zoals sommigen misschien wel gewend zijn van mij, waren we íets te laat voor onze bus-boot combi richting Cambodja. Gelukkig was de travel agency bijzonder coulant en liet de bus omkeren om ons alsnog op te halen. We reizen 2 dagen en stappen zo'n 20x over van bus naar boot en weer terug, om vervolgens aan te komen in Phnom Penh, hoofdstad van Cambodja. We hebben hier inmiddels al het beruchte S21 Genocide Museum en een van de lugubere Killingfields bezocht. Hierover volgende keer meer..

Na een maand reizen, ontelbaar veel nieuwe indrukken, minstens net zoveel nieuwe mensen die we hebben leren kennen en nog véél meer avonturen dan ik hier heb vastgelegd, heb ik het reisvirus behoorlijk te pakken. Tot zover, tot morgen!

Tạm biệt!

Ries (& Wijnand)